نشست نیومدیا – شماره نُه | دانیل کُوتر

IMG_8107 IMG_8118 IMG_8122  photo IMG_8149photo-1-(1) photo-2

Daniel--Beirut
الار کشوری- شماره‌ی پنج بیروت | دانیل کوتر / کنستانز فیشبک | 2014 | HD | 65 دقیقه به همراه رانی الراجی، امیره صالح، آنتونی ملتقا، کریم مکارم، نسرین خضر، مکسیم حورانی معماری مرکز شهر بیروت نمادی از جامعه‌ی چند پاره‌ای است که از فقدان اماکن عمومی مشترک رنج می‌برد. خرابه‌های جنگ داخلی در کنار سینماها و سالن‌های تئاتر بلااستفاده، ساخت و ساز و مرمت در کنار اراضی بایر، نمایندگی‌های برندهای طراحان مُد در کنار فضاهای متروک، موانع نظامی در کنار اماکن مذهبی و در مرکز این همه، «میدان شهدا» به مثابه فضایی تمثیلی یا یک سالن ملّی ناممکن برای لبنان. شش شهروند بیروتی در تفرجی یک‌ساعته در مرکز شهر بیروت همراه دوربین می‌شوند، و فضاهایی مابین مکان‌های ساخته شده را ترسیم می‌کنند؛ و فضاهایی را مابین مکان‌های تغییر کاربری یافته یا تخریب شده، به عنوان صحنه‌ی تئاتری شخصی‌شان معرفی می‌کنند.
Daniel-Lagos
تالار کشوری- شماره یک لاگوس | دانیل کوتر/کنستانز فیشبک | 2009 – 2010 | HD | 24 دقیقه به همراه سگون آدفیلا سالن تئاتر ملی نیجریه در لاگوس برای دومین جشنواره‌ی هنر و فرهنگ آفریقایی در سال 1976، بنا شد. این تنها سالن نمایش با یارانه‌ی دولتی در نیجریه است. سالن اصلی این تالار با پنج هزار صندلی تا اوایل دهه‌ی 1990 میلادی بدون استفاده و متروک مانده بود. این در حالی است که عموماً از سالن‌های کوچکتر برای اجراهای تئاتر، ضیافت و مراسم جشن ازدواج استفاده می‌شد. بازگشایی دوباره‌ی این سالن برای سال 2010 میلادی برنامه ریزی شده بود؛ اما به زمانی پس از تغییر و تحولات مدیریتی موکول شد. در مقابل، مرکز هنرهای باریگا در سال 2009 میلادی توسط یک بازیگر و طراح رقص نالیوودی به نام سگون آدفیلا، در یکی از محله‌های پر ازدحام شهر لاگوس بنا شد. این مرکز پس از پایان قراردادِ بدون اجاره‌ی که میان شرکت او، کراون تروپِ افریس و تئاتر ملی نیجریه بسته‌شده بود، تعطیل شد.
Daniel-Tehran
تالار کشوری – شماره دو تهران | دانیل کوتر/کنستانز فیشبک | 2010 |HD | 24 دقیقه به همراه سارا ریحانی و آرزو حسینی تالار وحدت اولین و تنها سالن اپرا و باله در ایران است. سالن اصلی این بنا که در سال 1966 میلادی توسط رژیم سابق بنا شده، مشابه سالن اپرای وین است. تزئینات آن تکرار نقشمایه‌های پرسپولیس، مهمترین نمونه‌ی معماری امپراتوری کهن پارسی است. تالار وحدت به مدت سیزده سال میزبان اجرای اپرا و باله‌های کلاسیک بوده است، در حالی که هیچ سندی از این اجراها در آرشیو رسمی این نهاد موجود نیست. هیچ باله یا اپرای غربی از زمان پیروزی انقلاب اسلامی تا کنون در تالار وحدت به روی صحنه نرفته است. سارا ریحانی، که دوره‌های آموزشی رقص معاصر را گذرانده است، به عنوان تک‌اجراگر (Soloist) در اولین اجرای به اصطلاح «حرکات موزون» بر روی صحنه‌ی تالار وحدت، در سال 1999، ظاهر شده است. در سال 2004، با یک ابتکار خصوصی، کارگاه‌های پیشین تالار وحدت به سالن نمایش عروسکی تغییر یافت: این روزها سالن فردوسی تنها صحنه‌ی اجرای اپرا در ایران است. در حال حاضر برنامه‌ای برای بازگرداندن تالار وحدت به کاربری قبلی آن به عنوان خانه‌ی باله و اپرا وجود ندارد.

#9-web

جامعه‌ی نیو مدیا با همکاری مجموعه‌ی لاجوردی برگزار می‌کند
نشست نیو مدیا شماره نه | دانیل کوتر
تالار ملّی | نمایش فیلم و پرسش و پاسخ
چهار شنبه، سی و یکم تیرماه نود و چهار

پرسش و پاسخ دانیل کوتر در گفتگو با امیرعلی قاسمی

مجموعه لاجوردی: کریم خان، نجات الهی، سپند شرقی، پلاک ۲۰

دانیل کوتر کارگردان و ویدیو آرتیستی است که آثار وی با هم‌آمیزی تکنیکهای فیلمهای ساختارگرا با المانهای مستند و موسیقی تجربی تئاتر، بین مدیا های مختلف و بسترهای موسساتی مختلف در نوسان هستند. آثار کوتر در گالریها، فستیوال های متعدد ویدیو و سالن های تئاتر و کنسرت در سراسر دنیا به نمایش درآمده‌اند.
بین سالهای 2008 و 2011، کوتر ویدیو پرفورمانس سه‌گانه، کار و اوقات فراغت را ساخت.
اجراهای موسیقی تئاتر که او با همکاری هانس زادیل پدید آورده است در جشنواره‌های متعدد بین‌المللی شرکت داشته‌اند.
کوتر از اواسط سال 2009 ، مجموعه‌ی از چیدمان‌ها، فیلمها و آثار گفتمانی تحت عنوان state – theater را با مشارکت کنستانز فیشبک در دست اجرا دارد که به موقعیت‌های اجتماعی-سیاسیِ قابلیت اجرا می‌پردازند.
اثر دیگر وی پروژه‌ی نوشتاری و فیلم “کاتالوگ”، در دوازده کشور حوزه‌ی مدیترانه فیلمبرداری شده و اماکن و فعالیت‌هایی را در حیطه‌ی عمومی و تعاریف آن به تصویر می‌کشد و در بینال معماری ونیز به نمایش درآمده است.

“تالار ملّی” مجموعه ای از شش مستند تجربی است که موقعیت های شهری برای اجرا را بررسی می کند. بر مبنای شش مطالعه ی موردی در لاگوس، تهران، برلین، دیترویت، بیروت و مونشن‌گلادباخ. پروژه ی “تالار ملّی” از مکان هایی آغاز می شود که کاربرد اجتماعی خود را از دست داده اند: مناطق متروک، زمین های در حال ساخت، ساختمان های بلا استفاده و تغییر کاربری یافته، فضاهای خالی در بافت شهری و فضاهایی که در اصل به صورت تمثیلی برای گرد همایی در نظر گرفته شده اند: تئاترها.