ارائه عمومی | «هنرمند/کیوریتورها»: سرپیچی از رقابت | امیرعلی قاسمی
سه‌شنبه ۱۷ دی ۹۸
ساعت ۶ عصر
کیوریتور از کجا پیدایش شد؟
این ارائه با طرح سؤالاتی شروع شد که تلاش برای پاسخ‌دهی به آن‌ها می‌توانست به‌رسم شِمایی از حدود و ثغور، موقعیت، سازوکار و کاربست فعالیت کیوریتوریال کمک کند. همان‌طور که از عنوان نشست می‌توان حدس زد، تمرکز این جلسه بر پیشنهاد نسبتی میان هنرمند/کیوریتورها است، البته نه نسبتی تقابلی، بلکه پیشنهاد نسبتی که شاید بتواند فضایی مناسب برای فعالیت و مراقبت گروهی برقرار کند
تاریخ‌سازی یا خوانش تازه
سپس مروری مختصر بر فعالیتهای کیوریتوریال در ایران در چند دهه اخیر اختصاص ارائه شد. این سؤال مطرح شد که برای مطالعه فعالیتهای زمینه‌ساز وضعیت فعلی چگونه می‌توان از جعل تاریخی دوری کرد و فاصله انتقادی را از عوامل فعال فضای هنری گذشته و اکنون ایران حفظ کرد تا بتوان استمراری خطی یا ریزومی را از این نوع رفتار بازخوانی کرد
مسائل پیدا و پنهان کار کیوریتوری
بعد، این سؤال مطرح شد که آیا در موقعیت اکنون بستر لازم فراهم است تا بتوان این فعالیت را به‌عنوان یک «حرفه» تعریف کرد؛ حرفه‌ای باثبات شغلی و بهره‌مند از حقوق مادی و معنوی معلوم. اگر پاسخ مثبت است، آیا وظایفی از پیش تعیین‌شده بر دوش کیوریتور گذاشته شده است یا خیر. برای پاسخ دادن به این مسئله، مسیرهای گوناگون پرداختن به فعالیت کیوریتوریال، نحوه دریافت دستمزد، جایگاه کیوریتور در مثل گالری دار، هنرمند و خریدار، نسبت کیوریتور با پروژه ارائه‌شده و تلاش‌های متعدد برای پیشنهاد معادل فارسی جدید برای واژه «کیوریتور» و … بررسی شد. همچنین در این بخش توقعات، ایرادها، و برچسب‌های کلیشه‌ای به شخص کیوریتور فهرست شدند، مواردی که مکرر از سمت گالری‌دارها، هنرمندان و مخاطبان هنر به‌سوی او پرتاب می‌شود
سرپیچی از رقابت
در پایان، به پیشنهاد روش‌های بدیل «ساختن نمایشگاه» اشاره شد. مانند کیوریت کردن فیلم و تصویر متحرک، کار کردن با گروه‌های متخصص غیرتجاری، کار کیوریتوریال در گردش، کار با محوریت جغرافیا و اجتماع، تبدیل کتابخانه و تاریخ شفاهی به ابزار کار، فکر کردن به نشریه یا وب‌سایت به‌عنوان فرمت ارائه کار و رو کردن به حوزه‌های دیگر مانند معماری و ادبیات.
پروژه پوئتیکا با همکاری جامعه‌ی نیومدیا
گفتار آنلاین از خلیل درمنکی: «تولید مکان در داستان‌های ابوتراب خسروی»
تاریخ: سه‌شنبه، ۲۸ بهمن ۹۹
ساعت: ۶ تا ۸ عصر
در این گفتار آنلاین ، خلیل درمنکی که پیش از این چند مقاله مفصل درباره آثار ابوتراب نوشته است، به مسئله تولید مکان داستانی با تمرکز بر آثار ابوتراب خسروی می‌پردازد. در این گفتار آثاری چون «دیوان سومنات»، «رود راوی»، «هاویه» موضوع بحث خواهند بود. امیرحسین خورشیدفر میزبان این جلسه خواهد بود.
درباره ابوتراب خسروی:
ابوتراب خسروی (فسا ۱۳۳۵) نویسنده رمان‌هایی چون «اسفار کاتبان»، «رود راوی»، «ملکان عذاب» و مجموعه قصه‌های چون «دیوان سومنات» و «هاویه» است. خسروی که از نویسندگان شاخص سه دهه اخیر ادبیات ایران است برنده جایزه گلشیری،مهرگان و …است و در جوایز بسیاری به‌عنوان داور فعالیت کرده است. وی همچنین تألیفاتی درزمینهٔ مبانی داستان‌نویسی دارد و سال‌هاست که نویسندگان جوانی از کارگاه او در شیراز به ادبیات ایران معرفی می‌شوند.
ابوتراب خسروی از دهه ۷۰ کار ادبی خود را آغاز کرد. منتقدان ابوتراب خسروی را در اولین سال‌های کارش از حیث به کار بردن نثر آرکائیک و محوریت زبان تحت تأثیر هوشنگ گلشیری می‌دانستند اما به‌تدریج، سبک و جهان داستانی ابوتراب خسروی که برگیرنده مضمون‌های تاریخی، اساطیری و ماخولیایی است به وجه غالب آثارش بدل شد. منتقدان بینامتنیت، تمثیل، سبک پردازی و ادبیت را از وجوه شاخص کار او می‌دانند.
درباره خلیل درمنکی:
خلیل درمنکی منتقد ادبی است که از سال ۱۳۷۷ با نشریات ادبی همکاری کرده و داور جوایز ادبی متعددی نیز بوده است. مقالاتی از او، ازجمله «انعکاس باغ ایرانی در حوض هاراگوچی، مینیاتور براهنی در برابر مینیاتور مسکوب»، «تغزل زوزه شدن، به‌سوی دوره بندی نظریه قصویت براهنی؛ تحشیه ای بر چاه‌به‌چاه»، «ژست – گفته‌ها، ژست – حرکت‌ها، شمیم بهار: یک استراتژی جنگی علیه شکسته‌نویسی»، «به‌سوی ماتریالیسم تقدیر (درباره داستان‌های محمدرضا صفدری)»، «دوربین شکاری و تلسکوپ؛ مطالعه تطبیقی شهریار مندنیپور و ابوتراب خسروی، دو نویسنده مکتب شیراز» در وب‌سایت پروژه پوئتیکا در دسترس عمومی قرارگرفته است.
نشست‌های عمومی (۰۱): «هنرمند/ کیوریتورها»
نشستی با نگار فرجیانی
یکشنبه، ۱۳ بهمن ۹۸
گرداننده جلسه: امیرعلی قاسمی
به میزبانی پروژه‌های نیومدیا
این مجموعه نشست‌ها با تمرکز بر فعالیت هنرمندانی است که ابتکار عمل را به دست گرفتند و فضاها و پلتفرم‌هایی را که برای گفتگو و کار موردنیاز بود، آرزو کردند. بررسی تلاش‌هایی در-جریان یا متوقف‌شده که می‌توانند ما را در تصور، شناسایی، کاربست و احیاناً تغییر و بهبود موقعیت اکنون یاری دهند. این نشست‌ها به‌صورت گزارش‌هایی مکتوب/ دیداری همراه با دیگر پروژهش‌های فصل «هنرمند/ کیوریتورها»، به موازات و به تدریج منتشر خواهند شد
در روز یکشنبه، ۱۳ام بهمن‌ماه، گفتگویی خواهیم داشت با نخستین مهمان این نشست‌ها: نگار فرجیانی؛ هنرمند و کیوریتور مستقل
نگار فرجیانی (م ۱۳۵۷)، هنرمند بین‌رشته‌ای و کیوریتور مستقل، در یزد متولد شد و هم‌اکنون ساکن تهران است. او دیپلم نقاشی خود را در سال ۱۳۷۴ از هنرستان هنرهای تجسمی یزد و سال ۱۳۷۹ لیسانس گرافیک از دانشگاه هنر تهران دریافت کرد. او با به‌کارگیری مدیوم‌های گوناگون، در آثارش به نمایش لایه‌های مختلف زندگی در فضای خصوصی و عمومی امروز ایران می‌پردازد. از سال ۱۳۹۰ به این‌سو، زمینه اصلی فعالیتهای او مدیریت پروژه‌های تعاملی/مشارکتی مرتبط با مسائل زیست‌محیطی و اجتماعی است. او در «پروژه مونوکسید تهران» به مشارکت شهروندان به‌خصوص کودکان در فضای عمومی شهرها می‌پردازد. «ساخت چین» تولید فضای مشارکت در فضای عمومی همراه با پیمودن مرزهای جغرافیایی و سیاسی است و «مقصد مشخص» متمرکز بر تغییر فضای تولید امروز ایران با فاصله گرفتن از تهران به‌عنوان مرکز اقتصادی/فرهنگی است
نگار فرجیانی هفت نمایشگاه انفرادی را برگزار کرده است و در بیش از ۳۰ نمایش گروهی در داخل و خارج از ایران حضور داشته است. آثار او در مرکز هنر معاصر «اویازوسکی کَسِل» (Ujazdowski Castle) ورشو، گالری «راه ابریشم» تهران، آرت‌فر «Artissima» ایتالیا و آرت‌فر «سیاتل» توسط گالری «ماریان ابراهیم» و بورس فرهنگی/ هنری «پس‌فردا» در شیکاگو، بورس تحصیلی «شریل و ریچارد روزات» (Cheryli and Richard Ruszat) در دانشگاه کالیفرنیا، دانشگاه هنر رویال کالج لندن به نمایش درآمده است. همکاری با گروه تئاتر تجربی «Komuna // Warszawa» در ایران و لهستان، معرفی هنرمندان زن ایرانی در موزه هنر سیاتل آمریکا با همکاری مرکز موزه پومپیدو پاریس از دیگر فعالیتهای نگار فرجیانی است. او همچنین به دعوت موزه هنر سیاتل در آمریکا، در دانشگاه تهران، ییل، ماساچوست و دانشگاه کالیفرنیا پروژه‌هایش را معرفی و ارائه کرده است
غبارنامه: رادیو غبار
۱۴ فروردین ۱۳۹۸
کاری از جامعه‌ی نیومدیا
به روایت آرش خسرونژاد و بهار احمدی فرد
رادیو غبار سعی دارد داستان‌هایی موازی را دنبال کند، تصویری از یک فضای پروژه‌ای کوچک در قلب تهران و یک پروژه در جریان به نام داستوپدیا، یک دائره‌المعارف که به شکل جمعی کیوریت شده است. در این مسیر، بهار احمدی فرد دست ما را می‌گیرد و شرح می‌دهد چگونه با این موسسه کوچک آشنا شده و چگونه به‌عنوان یک نویسنده و منتقد عکس، از آرشیو ویدئویی پارکینگ و «غبار درحرکت»، یک برنامه ویدئویی در سفر در شهرهای مختلف تهران، شیراز، کرمان، بندرعباس و اصفهان شناخت پیدا کرده است. در این حین، قطعات صوتی از فیلم‌ها و ویدئوهای «غبار درحرکت» را می‌شنویم: آرش خسرونژاد، مینو ایرانپور، امیرعلی محبی‌نژاد، آناهیتا حکمت، ژاله نساری، آریا فرج‌نژاد، نازگل امامی.
بعلاوه، از گوش دادن به آثار هنرمندان صدا و آهنگسازانی که طی سال‌های گذشته با ما همراهی داشتند، لذت می‌بریم. آثار با دقت انتخاب‌شده‌ای از علی فرزادی (اصفهان)، لئونی روسلر (لاهه)، رهی سینکی (تهران و وین) و کسرا پاشایی (تهران). از این افراد دعوت شده بود تا در این پادکست مشارکت داشته باشند. و این شروع فصل جدیدی برای داستوپدیا است.
سپس به متن‌هایی از نبراس هویزاوی درباره «غبار در عرفان» گوش خواهیم داد که به سفارش مجله ابیگ (لهستان) نوشته شده بودند.
قطعات صوتی دیگر و ضبط صدای محیطی توسط امیرعلی قاسمی و نبراس هویزاوی انجام شده است. رادیو غبار توسط امیرعلی قاسمی تدوین شده است، با تشکر ویژه از حمایت و راهنمایی‌های رها فریدی.
جامعه‌ی نیومدیا و کانون معماری و شهر موزه‌ی هنرهای معاصر تهران ارائه می‌دهد:
سخنرانی میشل دویلده، کیوریتور و مورخ هنری: «هنر و فضاهای عمومی در جهان سیال»
سه‌شنبه، ۱۲ بهمن ۱۳۹۵
مترجم جلسه: امیرعلی قاسمی
به میزبانی موزه‌ی هنرهای معاصر تهران
از بعد از دهه‌ی ۶۰ میلادی، هنرمندان مختلفی از خاستگاه‌های متفاوت، به عرصه‌ی فضاهای عمومی شهرها پا گذاشته‌اند. میشل دویلده (کیوریتور) و مورخ هنری بلژیکی، یکی از کسانی است که از بیست سال گذشته تجارب فراوانی را در برنامه‌ریزی، مدیریت و اجرای نمایشگاه‌ها و رویدادهای هنری در فضاهای شهری کسب کرده است که از آن میان می‌توان به نمایشگاه گردانی «سه سالانه‌ی هنر معاصر و معماری بروژ» (و با حضور هنرمندان و معمارانی چون مومبای استودیو، سانگ دانگ، آتلیه‌ی بو وو، و منیر شاهرودی فرمانفرمایان) اشاره کرد.
آقای دِویلده سه‌شنبه، دوازدهم بهمن‌ماه میهمان موزه‌ی هنرهای معاصر است و در سخنرانی‌ای با عنوان «هنر و فضای عمومی در جهان سیال» ضمن طرح پرسش‌هایی درباره‌ی رابطه‌ی هنر و مخاطب در عرصه‌های عمومی و فضاهای شهری، به ارائه‌ی نمونه‌هایی از تجارب برجسته‌ی خود و دیگران در برگزاری این‌گونه رویدادها خواهد پرداخت. او در سال‌های اخیر، مداوماً در سخنرانی‌ها و نوشته‌هایش از نقش هنرمند و هنر شهری سؤال پرسیده است، آن‌هم در زمانه‌ای که محیط‌های همگانی و فضاهای باز شهری به‌طور گسترده‌ای در حال خصوصی‌سازی شده‌اند؛ از تعامل میان اعضای جامعه، حامیان، دولت و نهادهای محلی؛ از امکان تولید فضا توسط هنر و نهایتاً، درباره‌ی تعریف مجدد مفاهیم خصوصی و عمومی پرسش‌هایی را طرح کرده است، و کوشیده است تا با کمک از آراء دانشمندان و متفکرانی چون زیگموند باومن و آنا لون‌هابپت سینگ، به دفاع از پروژه‌هایی در عرصه‌ی عمومی برآید که به سمت ایجاد شکلی از ارتباطات محلی یا حتی شخصی گرایش دارند و یا این‌که در تحقق آن می‌کوشند.
جلسه‌ی سخنرانی «هنر و فضاهای عمومی در جهان سیال»، به همت جامعه‌ی نیومدیا و کانون معماری و شهر موزه‌ی هنرهای معاصر تهران، برگزار خواهد شد.
