جامعه ی نیو مدیا و فستیوال دسترسی محدود شش با همکاری گالری آران و سفارت لهستان در ایران برگزار می کنند
ویدیوآرت لهستانی (۱۹۷۳-۱۹۷۹) – داستان نانوشته
نشست نیو مدیا شماره نوزده | دکتر ماریکا کوزمیچ
شنبه هشتم اسفندماه نود و چهار
پروژه های آران
ساعت پنج و نیم عصر
ویدیوآرت در لهستان ابتدا در اوایل دهه‌ی ۷۰ میلادی پدیدار شد. صرف‌نظر از دردسترس نبودن تجهیزات (مانند دوربین‌های تصویربرداری) در آن زمان در کشور لهستان، ویدیو به زودی تبدیل به رسانه‌ی مهمی شد که به شیوه‌های مختلفی توسط هنرمندان لهستانی مورد استفاده قرار گرفت.
هنرمندان آوانگارد (اعضای گروه‌های فیلم تجربی مانند کارگروه فیلم‌فرم و گالری کارنت آرت، برپایه‌ی تحربیات‌شان از فیلم تجربی،به اکتشاف در رابطه‌ی میان (حقیقت بصری) و دریافت بینندگان نمودند.
با توجه به این نکته، آنها از ویدیو برای آگاه‌سازی کامل بینندگان از دام‌ها و دستکاری‌های حقیقت توسط رسانه‌های جمعی پرداختند. آنها ویژگی‌های شبکه‌های تلوزیون روی‌آنتن و نقش آنها را در حقیقت همه‌روزه‌ی کشور کمونیستی را بررسی نمودند. تنها تعداد محدودی از آنها، مانند پاول کوک و جولانتا مارکولا (نخستین ویدیوآرتیست زن لهستانی) به استودیوی تلوزیونی دسترسی پیدا کردند. نتیجه‌ی این وضعیت آثار قابل‌توجه کوک «ویدیو ای»، «ویدیو سی» و «ویدیو پی» (محصول سال‌های ۱۹۷۴-۵) بود – و نه آثار حفظ‌شده‌ی مارکولا «ابعاد» (محصول سال ۱۹۷۵).
ویدیوآرت لهستانی در آن زمان همچنین شامل چیدمان‌های ویدیو، مانند ویچق برووسکی و آندره بروسکی بود. چیدمان‌ها گواه آزمون‌‌های متمرکز از ماهییت این رسانه در حوزه‌ی هنربصری در لهستان و اکتشاف درباره‌ی قابلیت بالقوه‌ی ارتباطی ایده‌های انتزاعی با ارتباط به معنی کلی آن بود.
تاریخچه‌ی ویدیوآرت اولیه همچنان نیازمند بسط یافتن می‌باشد، ولی در حال حاضر آثار ویدیویی مهم از طریق گنجینه‌ی آنلاین بنیاد آرتون قابل دستیابی می‌باشند. هدف این متن بازنمائی تعدادی از آثارمنتخب و هنرمندان و قابل توجه است که بر اساس مضمون و توسط این بنیاد از سال ۲۰۱۱ گردآوری شده‌اند.
دکتر ماریکا کوزمیچ فارغالتحصیل رشته‌ی تاریخ‌هنر از دانشگاه ورشو با مدرک دکتری در دانشکده‌ی هنر آکادمی موسسه‌ی علوم ورشو در لهستان می‌باشد. او تحقیقاتی پیرامون هنر دهه‌ی ۷۰ لهستان صورت داده است. او سمت ریاست بنیاد آرتون (ورشو)، نهادی غیرانتفاعی که بر پژوهش و نمایش هنر لهستانی دهه‌ی ۷۰ تمرکز دارد را بر عهده دارد. او همچنین کیوریتور نمایشگاه‌های هنر معاصر مانند «انتزاعی‌گرائی، رسانه‌ی عکس‌واره» (لودج، لهستان، ۲۰۱۰) و «عکاسی انتزاعی لهستان» (برلین، ۲۰۱۵)، «اجرای نور امکان‌ناپذیر» (با همکاری فلورین سایفان (ورشو ۲۰۱۵) و دیگران) می‌باشد، او همچنین در تالیف کتاب‌هایی که وقف هنر دهه‌ی ۷۰ لهستان به نگارش در‌آمده‌اند همکاری نموده و در دانشگاه ورشو و کولگوم سیویتاس (ورشو) مشغول به تدریس می‌باشد.