فستیوال حیاط با همکاری جامعه‌ی نیومدیا
آرشیو ویدیویی پارکینگ با همکاری جامعه‌ی نیومدیا در فستیوال حیاط که به ابتکار گالری اِی جی در تهران و سه شهر شیراز، اصفهان و شیراز برگزار می‌شود، شرکت کرده است و در این فستیوال سه برنامه‌ی «سینمای تراشه/مشترک» به انتخاب مارلیس پوشل، «زمان حال نامرئی ۳» به انتخاب امیرعلی قاسمی و هوموساپینس به انتخاب آرش خاکپور را ارائه می‌کند.
زمان حال نامرئی ۳
آتوسا بنده | شیلان برهانی | نیما بهره‌مند | علیار راستی | مجتبی سرانجام‌پور | مهدی شیری | بهار صمدی | نبراس هویزاوی.
به انتخاب امیرعلی قاسمی | آرشیو ویدیویی پارکینگ
روز یکشنبه بیستم مرداد ۹۸ – ساعت ۹ شب
«زمان حال نامرئی»، برنامه‌ی نمایش فیلم ادامه‌داری است که از آرشیو ویدیویی پارکینگالری انتخاب شده است. این برنامه پیش‌ازاین در سال ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ به کانادا، امریکا و برزیل سفر کرده است. در سال ۲۰۱۳ بخشی از برنامه‌ی «فوکوس ایران» در فستیوال فیلم روتردام و گوتنبرگ بوده است.
بخش دوم این برنامه‌ی دائماً درحال بروزرسانی، در شهرهای پوتسدام آلمان و آیندهوون هلند به نمایش درآمده است. «زمان حال نامرئی نسخه ۳» به شکل اختصاصی برای «فستیوال ویدیویی حیاط» در گالری اِی جی جمع‌آوری و ایده‌پردازی شده است. این برنامه قصد دارد میدان دید تصاویر متحرک را وسعت ببخشد و از مرزهای جغرافیایی فراتر رود.
نسخه‌ی حاضر برنامه بر اینکه رسانه‌های مختلف چگونه ممکن است با یکدیگر ملاقات کنند تمرکز دارد و می‌توان طرح کلی آن را با این کلیدواژه‌ها ترسیم کرد: مناظر، امر روزمره، دل‌تنگی و در نهایت خود رسانه‌ی عکاسی.
هنرمندان شرکت‌کننده هم در داخل ایران و هم دیگر نقاط دنیا زندگی و کار می‌کنند. «زمان حال نامرئی» تلاش می‌کند بر روی نسلی نور بیندازد که از به تعریف درآمدن در گریزند و عموماً، به شکلی ناخوشایند، با برچسب‌های بین‌المللی مورد هدف قرار می‌گیرند؛ نسلی که به دنبال بودن در زمان حال، آزادیِ قابل‌توجه خود را برای تجربه کردن به کار می‌گیرد، درحالی‌که حق خود به نامرئی بودن را نیز محفوظ می‌داند.
– فانتوم زون | آتوسا بنده | ۰۶: ۱۰ | ۲۰۱۶
– شبیه | مهدی شیری | ۱۴:۴۲ | ۱۳۹۷
– نمای ثابت | علیار راستی | ۰۳:۱۳ | ۲۰۱۷
– عکسعسل | شیلان برهانی | ۰۶:۰۰ | ۱۳۹۳
– امروز | بهار صمدی | ۰۳:۰۵ | ۲۰۱۱
– گفتگو | نیما بهره‌مند | ۰۲:۰۲ | ۲۰۱۲
– آیا جاده سرنخی نشان می‌دهد؟ | نبراس هویزاوی | ۱۷:۱۷ | ۱۳۹۷
– منظره متناقض | مجتبی سرانجام‌پور | ۰۲:۵۸ | ۲۰۱۵
سینمای تراشه/مشترک
به انتخاب مارلیس پوشل | پلت‌فرم اشتراکی گلدن پیکسل
با همکاری جامعه‌ی نیومدیا / امیرعلی قاسمی | شنبه نوزدهم مرداد ۱۳۹۸ | ساعت ۹ شب
«اوان کالدر ویلیامز»، در حال کاوش چیزی است که خود آن «سینمای تراشه‌ها» می‌نامد: آغاز این کاوش به حس جذب شدنی بازمی‌گردد که تصویر تکرارشونده‌‌ی ذرات شناور شیشه در هوا ایجاد می‌کند. تولید تصویری که وسواس ثبت کردن ذرات را دارد، اما درعین‌حال سرشت ترکیبی خود را حفظ می‌کند. ترکیب‌بندی به‌عنوان یک رویه، ذهن او را به خود مغول کرده است: گردآوری لایه‌ها، سکانس‌ها، مکان‌ها و لحظات گذرا از طریق بکار گیری انواع دستگاه‌ها‌یی که درآن‌واحد به مکانی برای مخابره، نظارت و دخالت تبدیل‌شده‌اند. سینمایی که سرشت نمایه‌ای خود را ازدست‌داده است، اما هرگز قادر نیست خطوط اتصال خود را به‌تمامی پنهان کند: اختلالات، گلیچ‌ها و صفحات شکسته. «سفر»ی از مسیر امواج نور، برخلاف جهت گِرِین‌های تاریخ (فیلم): مفهوم نوردهی چیزی به مراتب والاتر از یک امر فنی است. (روهم، تروتمن)
فیلم‌های این برنامه با تکرارهایی سر و کار دارد که در حال حاضر تصاویر متحرک از سر می‌گذرانند و در‌هم‌پیچیدگی‌های سیاسی اجتماعی آن‌ها: مداخلات حفظ قانون کپی‌رایت به‌عنوان یک ابزار هنری (نسیا) و انفجار تخریب حساب‌شده‌ی لابراتوارهای سابق کداک که در شبکه‌های اجتماعی پژواک یافت (اشمیت). این نوع سینما کدام فضاهای «اشتراکی» را تولید می‌کند؟ درحالی‌که صفحه‌ی نمایش به‌عنوان ابزاری عمل می‌کند که ما را از آنچه می‌بینیم جدا می‌کند (کوتین/کیندلینگر)، سینما به وعده‌ی گرد هم آوردن جمعی از تماشاگران که دغدغه‌های مشترکی دارند عمل می‌کند (پوشل) – نه‌تنها از منظر معمارانه، بلکه با روایت‌هایی که هویت ملی و تعریف از خویش را شکل می‌دهند. (سیمکو/مایر/رایترر)
پلت‌فرم اشتراکی گلدن پیکسل، فضایی کوچ‌نشین است که ابتدا در وین، اتریش تشکیل شد. این پلت‌فرم بر نقطه تقاطع میان هنر و تصویر متحرک قرار دارد. تمرکز آن بر پژوهش درباره‌ی سازوکار فیلم‌های مستند است.
– لیزا تروتمن | ۶۵۰۰ | ۸:۳۴
– ویکتوریا اشمیت | و ا و (کداک) | ۲:۳۵
– پیتر کوتین و فلوریان کیندلینگر | دیوار پنجم | ۱۱:۳۴
– مارلیس پوشل | سینما کریستال | ۱۴:۳۰
– کُنستانزه روهم | تراولینگ / نقشه‌ی ۲۳۴ / بیرونی / شب | ۲:۱۴
– لیدیا نسیا | اعوجاج | ۴:۴۰
– میشاییل سیمکو/ مارلین مایر/ اولریش آ. ریته‌رر | خاطرات غلط | ۲۳:۰۰
فیلم مستند هموساپین
کارگردان: نیکولاس گریهالتر
به انتخاب آرش خاکپور
هموساپین فیلمی است درباره‌ی محدودیت و شکنندگی نوع بشر، پایان عصر صنعت و معنای انسان بودن.
بعد از رفتن، چه چیز از حیات‌مان باقی خواهد ماند؟
فضاهای خالی، ویرانه‌ها، شهرهایی پوشیده از پوشش گیاهی مضاعف و آسفالت تکه‌تکه: مناطقی که در حال حاضر در آنجا سکونت داریم، اما بدون هیچ نمودی از انسان. ابتدا متروک و در حال زوال است و سپس به‌تدریج پس از مدت‌ها جدا افتادگی، توسط طبیعت پس گرفته می‌شود. از چشم‌انداز یک سناریو از آینده‌ا‌ی محتمل، این فیلم قصیده‌ای برای بشریت است.
«نیکولاس گریهالتر سناریویی آزارنده را به تصویر می‌کشد که به‌موجب آن دنیای ساخته‌شده به دست بشر به آهستگی توسط طبیعت باز پس گرفته می‌شود: به یک اندازه مستند و علمی تخیلی است، توأمان معاصر و پسا آخرالزمانی است.»