نشست نیو مدیا – شماره پانزده | بهار صمدی و نوید سلاجقه

نشست نیو مدیا – شماره پانزده | بهار صمدی و نوید سلاجقه
بنیاد لاجوردی
دوشنبه ششم مهرماه نود و چهار
ساعت هفت عصر

در روز پایانی از پروژه‌ی خلا روشن در بنیاد لاجوردی، بهار صمدی و نوید سلاجقه در گفتگو با امیرعلی قاسمی از نمایشگاه اخیرشان در پروژه‌های آران می گویند

«استودیو 51»
بهار صمدی (فیلمساز تجربی) و نوید سلاجقه (معمار و هنرمند تجسمی)، «استودیو 51» را جهت انجام پروژه های مشترک خود، درسال 1394، راه اندازی کردند.
این نمایشگاه علاوه بر دو مجموعه ی شخصی آنها، دو پروژه ی مشترک «جشن فراموشی» – 1394 و«همزیستی نامسالمت آمیز اعداد و روزها» – 1393 را در بر می گیرد.

بهار صمدی (متولد 1360- تهران) فیلمسازی مستقر در پاریس و تهران است. او کارشناسی ارشد معماری را در دانشکده ی هنر و معماری دانشگاه آزاد تهران، در سال 1385، به پایان برد و همچنین در سال 1391 با مدرک فیلمسازی مولف از مدرسه سینما ایکار(EICAR)، در پاریس فارغ التحصیل شد.
او در فیلمسازی ابتدا به سراغ تصاویر یافته شده و آنچه در آرشیو شخصی دارد می رود و با استفاده از تکنیک های ساختاری مانند حذف سیستماتیک و واژگونی فرم روایی به بازنویسی حافظه ی تصاویرمی پردازد. تلاش وی در گره گشایی از زندگی های محتمل تصاویر، سفری خیالی را بین مؤلف و بیننده رقم می زند.

فیلم های او در نمایشگاه ها، گالری ها و فستیوال های فیلم بین المللی مانند «فستیوال فیلم کرک» – فستیوال زیرزمینی ایرانیان در ایرلند (2014)، «فستیوال بین المللی فیلم مستند و تجربی فرونتیرا» برزیل، «فستیوال سینمای پیشرو لیمریک، نمایش تصاویر سلطنتی» برزیل (2014)، «دهمین فستیوال فیلم مستقل پکن – فیلم های مستقل آسیایی» چین (2013)، «چهلمین فستیوال فیلم روتردام – زمان حال نامریی» هلند (2013)، کتابخانه ی چستربیتی ایرلند (2012) و «نمایشگاه تامس اربن – ایران از راه جریان ویدیو» در کشور آمریکا به نمایش درآمده اند.

نوید سلاجقه (متولد 1360 – تهران) معمار، شهرساز و هنرمند تجسمی مستقر در پاریس و تهران است. او کار حرفه ای اش را از سال 1380 شروع کرد و تحصیلات خود را در معماری و طراحی شهری در دانشکده ی هنر و معماری دانشگاه آزاد تهران در سال 1385 و در مدرسه ی ملی معماری مارسی در فرانسه به سال 1387 به اتمام رسانده است.
رویکرد او در تولید و پیشبرد ایده ی بنیادین هر موضوع، روند تولید هنری اش را به صورتی روشمند تبدیل کرده است؛ با این همه در شیوه ای که در طراحی و مهندسی کارهایش دارد، همواره به شکلی از کانتکست و حواشی آن بهره می گیرد. محوریت کارهای اخیر او را ماشین آلات خاصی تشکیل می دهند؛ او با استفاده از عملکرد نامتعارف این دستگاه ها تلاش می کند مخاطب را در زمان و مکانی ویژه، به شکلی نمادین، در برابر وضعیت ازلی قرار دهند.

برخی نمایشگاه های انفرادی او عبارتند از: «شهر در مقیاس گمشده» نمایشگاه نقاشی و چیدمان در گالری رف -۱۳۹۲، «بزرگنمایی» نمایشگاه نقاشی در گالری پلاک ۱۳- ۱۳۸۵، «برش ها» نمایشگاه نقاشی در گالری پلاک ۱۳-۱۳۸۴ و «تصاویر شفاف» اجرا و چیدمان در گالری آسیاب – ۱۳۸۳.